/عشق فراتر از گفتن/

بصرو سمعو دوگوشو تو چشمو تفکر زتو

من خیال ابرو مه ماه فلک دل با تو

مه شکن عاشقی مسیره دلدادگی

تو الف من غزل تو به شعر من عسل

قلمو کاغذو دفتر من آهن شد

شهر دلدادگیم دود ولی با هم شد

من زعشق تو شبی با خودم گمگشتم

زدمو خط به کاغذ غزل گمگشتم

من هنوز عشق به رخساره ماه میبینم

دم این صبح چرا بیدارم

عاشقم یا که به عشقی زده ام من کاغذ

قلمو زدفترو جوهره ی آن با هم

عاشقی درد جگر سوز ولی پر جوش است

زده ام زمین نشینی که بدنبال حوا میرفتم

زبه دفتر حوا زمین دگر میرفتم

من دگر شدم زمینیو حوا میخواهم

از بر حوا دو صد گندمو سیب میخواهم

جار بزن که جارچیه عشق تو من کم بودم

عاشقی را بلد ولی زخود کم بودم

آخر دفتر من شکست آدم ها بود

من زآدم به برفو شدم زمینی دگر

باز آمد که تو هم عشقو غزل دگر برون از خط دلبر کاغذ

به دگر سال نبود عشق ولی بر گویم

که بدانی که عشق قانون به خود میدارد

عاشقی موی سفیدو سیاهو دگر رنگی نبود

عاشقی یعنی حقیقت یعنی عشق

من هنوزم بگمشده بخود میجویم

شاعر-حسام الدین شفیعیان